สวัสดียามบ่ายค่ะคุณผู้อ่าน วันนี้ตัวผู้เขียนมีเรื่องสงสัยภายในใจและอาจจะสับสนกับความลึกลับอะไรบางอย่างที่มนุษย์ผู้ชายส่วนใหญ่ดูยากมาก ฉันไม่เข้าใจตั้งแต่เริ่มวัยสาวจนถึงทุกวันนี้จนลูกๆเติบใหญ่แล้วว่า ทำไมมนุษย์ผู้ชายที่เราเห็นๆกันอยู่ทำไมเขาเหล่านั้นึงได้ซ้อนความรู้สึกภายในกับเพศตรงข้ามกันมากมาย มันน่าอายหรือว่ากระไรทำไมถึงไม่พูดออกมากัน บางคนชอบ เกลียด หรือว่ามีความรูสึกเช่นไรแต่กับทำตรงกันข้ามกับเรื่องจริงไปหมด หรือว่าคำว่า ศักดิ์ศรีความเป็นชายกันเล่าถึงทำให้เพศตรงข้ามกับเราเขาไม่พูดออกมา และสิ่งเหล่านี้กระมั้งที่ทำให้เพศหญิงอย่างเราๆคิดเองเออเองกันยกใหญ่ บ้างก็คิดว่าเขาชอบเรา เราชอบเขา พอถึงเวลา ก็ว่าไม่ชอบไม่ได้แสดง และอะไรรู้ไหมค่ะหากมีครอบครัวกันไป พอถึงเวลาบอกว่าไม่ใช่ สิ่งที่ตามมาก็คือ ปัญหาที่เกิดขึ้นในสังคม หากเป็นครอบครัวก็แยกทางหย่าร้างกันไป
คำตอบง่ายๆคือเข้ากันไม่ได้ หากเป็นวัยรุ่นก็คบไปได้นิสัยไม่ตรงกันก็บอกว่าไม่ได้ชอบ พฤติกรรมตรงนั้นตรงนี้ไม่ได้หมายถึงแสดงว่าชอบ ตัวฉันยังไม่เข้าใจว่ามนุษย์ผู้ชายเขาคิดอะไรกัน ดูเหมือนจะเข้าใจกันแต่ก็ไม่เข้าใจกัน ดูมนุษย์ทั้งเพศหญิงเพศชายทั้งหลายมีปัญหา ฉันมานั่งสรุปว่า แล้วตัวเราเกิดมาทำไมเริ่มเบื่อชีวิตความเป็นมนุษย์เข้าไปทุกที่เมื่อหันไปคิดมัน อยากออกบวชหรือสละร่างแล้วจังเลย ยามว่างฉันจะคิดเสมอว่าเมื่อเราจิตว่างสงบและหากเราไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วง ตัวเราควรจะสละร่างเพื่อสาธาารณะชนได้แล้วกระมั้ง ทุกวันนี้ฉันเฝ้าคิดตลอดเวลา เมื่อันใช้ยามว่างนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ๆฉันรู้สึกว่ามันว่างจริงๆ อยากให้เวลามันหยุดเพียงเท่านี้เสียเหลือเกิน ไม่ใช่เบื่อโลกนะค่ะแต่ฉันอยากเป็นอากาศมากขึ้นทุกทีๆ
ฉันเคยตั้งเป้าหมายในชีวิตบั้นปลายเมื่อยามเป็นผู้เฒ่าว่าอนาคตของฉันจะอยู่อย่างไรเมื่อรู้คำตอบมากขึ้น ณ วันนี้จิตใจของฉันเริ่มเย็นลง มีสติ สมาธิและวิเคราะห์ได้มากขึ้น ว่าเมื่อไหร่ภาระกิจที่เราได้ถูกมอบหมายให้ทำนั้น เมื่อไหร่เสร็จสิ้นฉันขอกลับไปสู่ที่ๆที่ฉันมาเสียที ชีวิตของฉันคงมีค่ามากขึ้นอย่างแน่นอน ฉันคิดเช่นนั้นจริงๆ แต่จะเป็นไปได้ไหมนั้น ฉันบอกตัวเองเสมอว่า กาลเวลาคือเครื่องพิสูจน์จิตมนุษย์นั้นเอง
