ชีวิตทหาร

รับอรุณด้วยอากาศที่แสนจะเย็นสบายพร้อมลมโชยเบาๆแต่หนาวเย็นในบางครั้ง หน้าไหนกันนะเนี่ย
สวัสดีค่ะคุณผู้อ่าน ไม่พบกัน2วันนะค่ะ มีภาระกิจต้องเดินทางไปดูงานที่ระยอง เช้าตรู่ต้องออกเดินทางฝนตกตลอดเส้นทางการเดินทางค่ะ อากาศเย็นมุ่งหน้าสู่ อำเภอแกลง หาดแม่พิมพ์ เท่าที่จำความได้ยังไม่เคยไปที่นี่ค่ะ ผู้เขียนขับรถขึ้นไปตามทางด่วนบูรพาลงถึงตัวเมืองชลบุรี แล้วมุ่งหน้าสู่อำเภอแกลง เพื่อไปหาดแม่พิมพ์ ไปดูงานที่นั้น และสิ่งที่ได้พบเห็นคือความเป็นอยู่ของชาวประมงที่จับสัตว์น้ำขายเพื่อการดำรงชีวิตของคนพื้นบ้านที่นั้น เขาทำกันมานาน จับปู ปลา ปลาหมึก ขายนักท่องเที่ยวกัน ดูๆเหมือนกับพวกเขาอยู่ไม่ได้แต่หากดูจากรายได้ก็โอเคนะค่ะ เพราะเขาขายราคาถูกกว่ากรุงเทพฯไม่มากเท่าไหร่ อาหารทะเลสดๆ ซึ่งแน่นอนนักท่องเที่ยวไม่ว่า คนไทย หรือต่างชาติชอบทานกันทั้งนั้น ตัวผู้เขียนได้เข้าไปสัมผัสความเป็นอยู่แบบง่ายๆของพวกเขานะค่ะ ทีแรกนึกว่าอาศัยอยู่ชายฝั่งติดทะเล เพราะเห็นใกล็น้ำมากๆเวลาน้ำขึ้นหน้ากลัวจังค่ะ ได้สอบถามเราก็บางอ้อว่าเขาปลูกเอาไว้สำหรับจับสัตว์น้ำขึ้นมาขายให้นักท่องเที่ยว ก็สบายใจเห็นอากาศบ้านเราแปรปรวนอยู่ น้ำท่วมหนักทางใต้ หลังจากที่ได้สัมผัสชาวเลแล้ว สิ่งที่ทำให้ตัวผู้เขียนได้สัมผัสและเกิดความรู้สึกสงสารก็คือ ชีวิตของทหารๆในต่างจังหวัด เนื่องจากการไปดูงานในครั้งนี้ต้องได้พบปะกับนายทหารชั้นผู้ใหญ่แล้ว ตัวผู้เขียนได้สัมผัสความเป็นอยู่ของเหล่าทหารที่ไปประจำการดูแลความ

ปลอดภัยในพื้นที่สำคัญๆกันด้วยนอกเหนือการไปรบในสนามรบ ทหารจะแบ่งเขตความรับผิดชอบแตกต่างกันไป บางหมู่ บางกองรับผิดชอบพิ้นที่แต่ละพื้นที่ไม่เหมือนกัน ตัวผู้เขียนได้มีโอกาสได้พูดคุยกับนายทหารและได้ขออนุญาตเข้าไปสัมผัสความเป็นอยู่ของเหล่าทหารๆด้วยเห็นเราก็ทึ่งและหดหู่นะค่ะว่า พวกทหารเขาใช้ชีวิตอยู่กันแบบง่ายอย่างนี้หรือ ความรู้สึกทางจิตใจบางคนก็รู้สึกเหงาคิดถึงบ้านเกิดเมืองนอนของเขา แถมยังเรื่องอาหารการกิน การหลับนอนมันช่างลำบากเสียจริงๆนะค่ะ แต่ก็ประทับใจที่นายทหารชั้นผู้ใหญ่ท่านนั้นอนุญาตให้ตัวผู้เขียนได้มีโอกาสทำตนให้เป็นประโยชน์ต่อเหล่าทหารโดยตัวผู้เขียนพอทำอาหารได้ จึงรับอาสาที่จะทำให้ ตอนแรกงงๆอยู่ว่าทานเพียงเท่านี้หรือ มื้อหนึ่งๆ มีอาหารอย่างเดียว และงบประมาณเป็นค่าใช้จ่ายนิดเดียวต่ออาหาร 3 มื้อ ตัวผู้เขียนได้ถามว่าอย่างเดียวเท่านั้นหรือ และยิ่งอาหารไม่อร่อยไม่อยากจะนึกถึงเลยนะว่า ลำบากจริงๆ ต้องทานเพื่อความอยู่รอดและการปฏิบัติภาระกิจของตนเองกันจริงๆ

ทหารไม่ได้ทานผักดีๆอย่างเราๆนะค่ะ เป็นผักพื้นเมืองที่หาได้ อย่างเช่นทหารที่ไปประจำการที่หาดที่ตัวผู้เขียนไปดูงาน จะทานปลา และอาหารทะเลที่ชาวประมงนำมาให้เท่านั้น ผักก็พื้นๆเท่าที่หาได้ เอามาทำเป็นอาหาร วันนั้นตัวผู้เขียนทำอาหารก็คือ ผัดกระเพราเนื้อ ก็คือ เนื้อ ถั่วฟักยาว และกระเพรา เท่านั้น ง่ายๆทานกันทั้งกอง 20คน เน้นข้าวเป็นหลัก และผลไม้ก็กล้วยในปลูกในบริเวณพื้นที่นั้นๆ อ้อมีขนุนด้วย ตัวผู้เขียนได้สัมผัสพลทหารอายุยังไม่มาก 20ต้นๆ ก็ทีแรกจะไม่ถามหรอกนะค่ะเพราะรู้คำตอบอยู่แล้วค่ะว่าเขาต้องคิดถึงพ่อแม่และบ้านเกิดของเขา หลังจากที่เขาถูกเกณฑ์มาประจำการที่นี้ มันเศร้านะ เลยคิดว่าชีวิตทหารไม่เพียงตัวคนที่เป็นเท่านั้นหรอกค่ะที่เศร้า ยังมีคนที่อยู่แนวหลังที่มีชีวิตไม่ต่างจากเหล่าทหารที่อยู่ประจำการแนวหน้าเลยคือ พ่อ แม่ ภรรยา ลูกของพวกเขา ดูและสัมผัสแล้วเศร้ามากๆ ตัวผู้เขียนยังนึกภาพเหน้าทหารที่อยู่ในกรุงเทพฯเขาโชคดี อยู่อย่างภูมิฐาน ชีวิตสุขสบายมันช่างต่างกับทหารที่อยู่แนวหน้าเสียจริงๆนะค่ะ สิ่งที่ผู้เขียนต้องเขียนบทความนี้เพื่อแบ่งปันความเป็นอยู่ในการดำรงชีวิตของมนุษย์ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ปกป้องประเทศชาติก็ยังมีความเป็นอยู่ที่แตกต่างกันที่พวกเขาเหล่านั้นไม่สามารถเลือกได้เลย แล้วทำไมความสำคัญของพวกเขาหามีคนสนใจกันไหม ใช่ไหมค่ะท่านผู้อ่าน