บทเรียนครั้งยิ่งใหญ่

สวัสดีค่ะคุณผู้อ่านไม่ได้เจรจาหลายวันค่ะ วันนี้ผู้เขียนมีเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นกับตัวเองเพราะความที่เราเป็นคนไม่สู้ใครปล่อยให้ผู้อื่นผู้ใดและหลายคนเขามารังแกเราเหมือนที่ องคุลีมาร ผจญ องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า

เมื่ออดีตชาติเดิม จากวันเวลาที่ตัวผู้เขียนใช้ชีวิตการเป็นลูกจ้างเงินเดือนประจำที่อยู่กับบริษัทฯที่ทำปัจจุบันนานมาก เป็นที่แรกนะค่ะที่อยู่ถึง 15-16ปีกันเลย เป็นเพราะเรารักงานที่เราทำด้วยและความสะดวกที่ไปมาใกล้บ้าน จากตำแหน่งการทำงานของตัวผู้เขียนเอง มันอยู่บนเขียงที่ต้องค่อยโดนสับด้วยมือคมๆเสมอค่ะ เพราะเป็นจุดที่ล้อแหลมพอสมควร จากวันแรกที่เข้าทำงาน ตัวผู้เขียนได้สัมผัสความรู้สึกที่ไม่ดีเลย และสู้จนบางครั้งท้อแท้ มาตลอด เหนื่อยกับการนินทา ว่าร้าย ของสังคมมนุษย์ และเพื่อนร่วมงานที่อิจฉาตาร้อนกันไปต่างๆนาๆ แต่เราก็สู้ ตัวผู้เขียนยอมรับนะค่ะ งานเหนื่อยเพียงใด หนักเพียงใดไม่เคยท้อแท้เลย คนจะอิจฉา ก็ไม่ต่อสู้ จนถึงนะวันนี้คำพูดเพียงประโยคเดียวของเขาคนนั้นทำให้ฉันรับเขาไม่ได้ เป็นเพราะเขาปิดหูปิดตาที่จะยอมรับตัวตนของเราจริงๆ วันเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยเข้าใจเราก็นะวันนี้เองประโยคนั้นมันช่างดูถูกศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงคนนี้เสียเหลือเกิน คำเดียวสั้นๆเท่านั้นที่ทำให้ตัวผู้เขียนต้องตบเท้าตัวเองเดินออกมาจากที่นั้น ฉันเชื่อนะค่ะว่าสวรรค์มีตา หากกระทำทีเกิดขึ้นไม่ได้เป็นเช่นนั้นสักวันหนึ่ง ความจริงจะต้องเปิดเผยและเขาผู้นั้นจะต้องรับรู้ว่าเขาได้ฆ่าคนทั้งเป็น ตัวผู้เขียนคงไม่โกรธเขาคนนั้นหรอกนะค่ะ อโหสิกรรมกันไปเราจะต้องก้าวและเดินไปข้างหน้าต่อไป เพื่ออนาคตของลูกๆ

ที่น่ารักและพวกเขาคือกำลังใจสำคัญของเรา เราต้องสู้ต่อไปจริงๆ ตัวผู้เขียนอยากฝากอุธทาหรณ์สำหรับทุกคนนะค่ะ บางครั้งสู้มากเกินไปก็เจ็บ หากไม่สู้เลยเราก็ตาย ในการทำงานบางครั้งหากเราไม่โต้ตอบอะไรเลยก็ใช่เป็นผลดีกับเรา แต่หากโต้ตอบมากเกินงามก็ทำให้เราเดือดร้อนได้เช่นกัน ในหลักแห่งความเป็นจริงคนดีไม่สามารถอยู่บนโลกการทำงานได้เสมอไป หากคนผู้นั้นไม่อดทนและสู้ ก็จะพ่ายแพ้คนที่ทำความชั่วเหล่านั้นได้ ดังคำสุภาษิตท่านว่า  แพ้เป็นพระ  ชนะเป็นมาร แต่อย่าลืมนะค่ะ ผู้แพ้ยอมอยู่อย่างมีความสุขมากกว่าผู้ชนะที่จมอยู่กับความหวาดระแวงที่ตนเองได้ก่อขึ้น ตัวผู้เขียนเชื่อเช่นนั้นค่ะ วันนี้คงอยากฝากเรื่องนี้ไว้ให้คุณผู้อ่านได้รับรู้ว่า การอยู่เฉยๆไม่รับรู้สิ่งใดๆที่เลวร้ายที่จะนำมาสู้ตัวเราบางครั้งมันก็ทำให้เรารู้สึกดีและไม่โกรธแค้นใดๆเลย อโหสิกรรมกับสิ่งที่เกิดขึ้นและก้าวไปข้างหน้าต่อไป