ความทรงจำที่ถูกทอดทิ้ง

อรุณสวัสดิ์ตอนรับเช้าวันพฤหัสบดีที่แสงแดดสาดส่องแต่เช้านะค่ะคุณผู้อ่านทุกท่าน เมื่อเช้าตรู่ตัวผู้เขียนได้มีโอกาสได้ชมรายการหนึ่งที่น่าสนใจเป็นรายการที่ส่งเสริมเยาวชนให้ทำความดีและปลูกจิตใจสำนึกให้รักบ้านเกิดเมืองนอน สิ่งที่ตัวผู้เขียนสนใจนั้นไม่ใช่เพียงแต่เด็กๆเยาวชนให้ทำเพียงอย่างเดียวนะค่ะแต่เหตุการณ์ที่เด็กๆในอำเภอ ทองผาภูมิไม่มีวันลืมก็คือ ความทรงจำที่แสนจะเจ็บปวด และมั่นยังคงมีอยู่ถึงทุกวันนี้ ณ หมู่บ้านคลิตี้ล่าง

 ในอำเภอทองผาภูมิได้รับ นั้นคือความสูญเสียและเจ็บปวดถึงทุกวันนี้ ฉันได้ชมรายการนี้ก็นึกถึงว่า รัฐบาลได้เห็นความเดือดร้อนของคนกลุ่มนี้หรือไม่ เด็กๆที่ต้องเผชิญชะตากรรมกับน้ำที่ผสมสารตะกั่ว และมนุษย์ที่ไดรับผลกระทบจากสารตะกั่วเมื่อ16ปีที่แล้ว มีใครบ้างที่ยื่นมือมาช่วยเหลือ จนเยาวชนรุ่นหลังไม่สามารถทนได้ต้องออกมาต่อสู้ด้วยการรณรงค์สู้ชีวิตผ่านรายการนี้ให้ได้รับรู้กัน ไม่ว่ามนุษย์ หรือสัตว์ต้องพากันล้มตายไปเรื่อยๆโดยไร้สาเหตุ โรงงานนั้นถูกปิด ไปก็จริง แต่สิ่งที่ทิ้งไว้นั้นคือความตายหลังพื้นป่าแห่งนั้น เด็กเล็กเป็นโรคร้าย ผู้ใหญ่ที่ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์นั้นๆ อยู่อย่างเจ็บปวด และหวาดกลัว วันนี้ที่ตัวผู้เขียนนำรายการนี้มาเผยแพร่แด่ทุกคน ก็เพื่อว่า หากมีใครสักคนมีจิตเมตตาต้องการช่วยเหลือเด็กๆที่เป็นอนาคตของชาติ และคนแก่ที่โดนสารตะกั่วนอนรอความตายมีมากมายเหลือเกิน ตัวผู้เขียนรู้สึกหดหู่และสลดใจแทน หากคุณผู้อ่านท่านใดมีความสามารถและติดต่อประสานงานทางรัฐบาลได้ หรือสามารถส่งหนังสือร้องเรียนให้ผู้มีอำนาจสามารถช่วยเหลือคนในหมู่บ้านคลิตี้ได้ สิ่งที่ทำไปคือบุญที่ท่านได้รับในการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน และเด็กตาดำๆ

ที่รอการเจริญเติบโตอย่างมีคุณภาพในอนาคต เรามาช่วยเหลือร่วมกัน หากบทความที่ตัวผู้เขียนได้ลงในวันนี้สามารถช่วยเหลือคนในอำเภอทองผาภูมิได้ ขออนิสงฆ์ผลบุญในครั้งนี้จงมีแต่ท่านสาธุชนด้วยค่ะ
จากเรื่องราวที่เกิดขึ้นทำให้ตัวผู้เขียนอยู่ว่าอะไรที่สามารถ cleansing ระบบการทำน้ำในห้วยที่ทองผาภูมิให้สะอาดได้และสามารถใช้ดื่มใช้กินได้อย่างปกติเป็นธรรมชาติได้อีก ฉันจำได้ว่าคุณพิจิตร รัตตระกูล ท่านเป็นอัจฉริยะทางเรื่องนี้เหมือนกัน หากเราสามารถประสานงานท่านได้หรือทำให้ท่านทราบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ได้คงจะเป็นโชคสำหรับคนในพื้นที่ทองผาภูมิได้เป็นอย่างมากนะค่ะ เราร่วมแรงร่วมใจกันเอาใจช่วยทุกชีวิตที่นั้นกันนะค่ะ