วันศุกร์ที่ 10 สิงหาคม พ.ศ. 2555

โดดเดี่ยวโดยสิ้นเชิง

ชีวิตของมนุษย์นั้นเป็นเรื่องแปลกมีทั้งสับสนวุ่นวายต่างๆนาๆสารพัดเรื่องราวหลากหลายกันไป ตัวฉันเองก็ฒีสิ่งเหล่านั้นเหมือนเช่นมนุษย์ทั่วไปเหมือนกัน ฉันมีเลือดมีเนื้อมีความรู้สึกร้อนรู้สึกหนาวเหมือนผู้หญิงทั่วไป อยากมีใครสักคนเดินเคียงข้างฉันเวลาฉันเหงาฉันทุกข์ฉันเจ็บและล้ม ฉันก็ไม่ต่างกับผู้หญิงคนอื่นที่ต้องการใครสักคนฉุดมือฉันให้ลุกขึ้นอย่างเข้มแข็ง ถึงแม้ภายนอกฉันจะทนง องอาจหรือสง่างาม ไม่ว่าจะเป็นความอดทนเข้มแข็ง แต่มีใครบ้างที่รู้ไหมว่าภายในฉันนั้นอ่อนแอมากเมื่อเวลาฉันเหนื่อยฉันล้า ฉันเหงา ฉันก็เหมือนคนอื่นอยากมีชีวิตที่สดใสร่าเริง อยากมีคู่รัก
ที่เดินเคียงข้างกัน แต่อะไรเล่าที่ทำให้ฉันเป็นเช่นนี้ บาปกรรมแต่อดีตที่ฉันทำอย่างนั้นหรือ ทำไมมันช่างโหดร้ายต่อฉันเพียงนี้ ฉันเกิดมาก็ใช่จะสุขภายในเหมือนพี่น้องคนอื่นเลย ฉันโดนใช้ให้ทำทุกอย่าง หนึ่งเดียวในพี่น้องสามคน ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น แต่เมื่อโตฉันก็ยังต้องเป็นผู้นำอีก ฉันจะต้องทนทุกอย่างไปถึงเมื่อไหร่ นี้คือความคิดของฉันทุกครั้งเมื่อนึกถึงขึ้นมาตรงนี้ ยามที่ฉันเริ่มท้อแท้ใจและเหนื่อยล้าเสียเหลือเกิน ฉันไม่เคยมีชีวิตที่ด้วยขนาดเช่นทุกวันนี้เลย บางวันฉันแทบจะไม่มีเงินติตัวสักบาทเดียวแล้วอีกหลายชีวิตที่่ฉันต้องรับผิดชอบจะกินอะไรเหล่า โอกาสที่ได้รับก็หามีวี่แววจะสดใส อนาคตลูกน้อยจะเป็นเช่นไร มีใครไหที่จะให้โอกาสฉันได้ลืมตาและลุกขึ้นยืนบ้าง ฉันอยากให้โลกใบนี้รับรู้เสียเหลือเกินว่าในโลกใบนี้ยังมีอีกหนึ่งชีวิตที่มันน่าอนาถเสียกระไร